Við kveðjum nú með djúpri virðingu og þakklæti mann sem skilur eftir sig djúp spor í hjörtum þeirra sem hann þekktu. Pétur starfaði lengst af við sjómennsku, bæði sem stýrimaður og skipstjóri, og var þar traustur leiðtogi sem naut virðingar. Hann hafði ávallt skýra sýn á gildi agans – en aldrei án hlýju. Það var örugglega sú sýn sem var áhrifavaldur þess að hann hóf störf hjá Vernd árið 2002 þar sem hann starfaði sem matráður. Þar vann hann óeigingjarnt starf sem ráðgjafi, stuðningsaðili og hlustandi fyrir einstaklinga sem voru að reyna að byggja upp líf sitt að nýju eftir erfiða dvöl í fangelsum. Eldhúsið á Vernd varð hans óformlega skrifstofa – staður trúnaðar, hreinskilni, stuðnings og trausts. Þar komu margir til hans í leit að orðum, hlustun eða huggun. „Ég hef alltaf haft góðar tilfinningar til fólks sem hefur ratað á rangan veg,“ sagði hann eitt sinn. Hann sá manneskjuna, ekki bara fortíð hennar. Þessi mannúð og heilindi gerðu það að verkum að ótal einstaklingar treystu honum – og héldu margir sambandi við hann allar götur síðan. Slíkt traust fæst ekki nema það sé áunnið. Hann trúði á umbun, hann trúði á möguleika fólks – og lifði þá trú í verki. Á Vernd var Pétur enginn venjulegur starfsmaður – hann var hjarta hússins. Hann eldaði mat fyrir „strákana-stelpurnar sínar“, tók á móti þeim í eldhúsinu, með kærleik og stundum alvöru þar sem rætt var um um lífið, tilveruna, sorgina og svartholið. Þar var hlustað, gripið inn í og oft gripið til aðgerða. Hann fór stundum sjálfur með inn á opinberar stofnanir, leitaði leiða, veitti skjól og sýndi að það er alltaf hægt að rétta fólk við – ef einhver stendur með því. Ef þú dettur skiptir máli að standa upp ef þú getur ekki staðið upp réttu þá fram höndina, það var hans aðalsmerki. Það fór þó enginn í gegnum Pétur, hann var traustur en einnig mjög ákveðinn, það var mikil þörf á slíkum manni í þá stöðu sem Pétur leysti af hendi. Á haustin tók hann skrefið enn lengra, jólin að nálgast. Þá setti hann upp kennsluskrá, fékk til liðs við sig bakara, kökuskreytingameistara, matreiðslufólk og aðra handverksmenn – allt með það að markmiði að veita skjólstæðingum Verndar verkfæri, sjálfstraust og virðingu. Þar lærðu menn að baka, elda og skreyta – en fyrst og fremst lærðu þeir að þeir gátu skapað eitthvað sjálfir. Þeir lærðu að þeir skiptu máli. Líf Péturs einkenndist ekki alltaf af hægum skrefum – heldur stökkum. Hann hafði þá einstöku blöndu af atorkusemi, húmor og hlýju sem fékk hluti til að gerast – hratt og með tilþrifum og dró aðra með sér í kraftinn. Hann var svo ótrúlega stoltur af fólkinu sínu, sonum, tengdadætrum og þá sérstaklega af barnabörnum sínum. Fólkinu að vestan, arfleið sinni og tengslum fjölskyldunnar við starf KFUM og KFUK. Sögurnar af veiðiferðunum á sumrin sem sagðar voru þá eru í dag orðnar partur af fjölskylduarfleið Péturs– ferðalög þar sem börn og barnabörn og allir hinir voru drifin vestur, út í náttúruna í ævintýri, væntingar um góða veiði og enn betra nesti. Pétur lagði dag og nótt í undirbúning jafnvel dögum saman: smurði samlokur af alúð og natni, pakkaði með tryggri skipstjórn og hugsaði fyrir öllum. Það var aldrei nein hætta á að barnabörnin yrðu svöng í þessum ferðum. Sagan segir að í einni ferðinni var nestið orðið það umfangsmikið að það þurfti að velja á milli: skilja eitt barn eftir eða veiðibúnaðinn en nestið færi örugglega með. Það varð enginn svangur þegar Pétur sá um nestið eða matseldina. Pétur reyndi ekki að bjarga heiminum með stórum orðum – hann bætti líf fólks með því að gefa af sér, vera til staðar og trúa því að allir ættu annað tækifæri skilið.
Þráinn Farestveit